- Πες κάτι...
- Τι θες ν’ ακούσεις;
- Δεν ξέρω. Ό, τι νομίζεις.
- Αν μπορούσα να ονειρευτώ θα σου διηγιόμουν ένα όνειρο που να μιλάει για δικαιοσύνη και κατανόηση...
- Βίκτωρ, μην αρχίζεις πάλι, εγώ δεν..
- Αλλά η ικανότητα να ονειρεύεσαι είναι ένα δώρο που χαρίστηκε σε σένα. Ένα σπάνιο δώρο αγάπης.
- Αγάπης;
- Ναι• αγάπης και μοναδικής δύναμης. Κι αφού δεν μπορώ να σου μιλήσω για τα όνειρά μου θα σου μιλήσω για το μόνο που ξέρω. Για τον πόνο. Για τον πόνο της απόρριψης, της εγκατάλειψης, της απομόνωσης. Για τον πόνο μιας ιδιαιτερότητας που σε σημαδεύει για όλη σου τη ζωή. Δεν είναι εύκολο πολλές φορές να τον αποδεχτείς αυτόν τον πόνο. Εσύ θες να τον διώξεις κι εκείνος επανέρχεται αλύπητα. Κλείνεις τα μάτια, σφίγγεις τα δόντια παίρνεις τον πόνο σαν μια μεγάλη πέτρα στην πλάτη σου και κάνεις κουράγιο... Για να προχωρήσεις.
Πρέπει να προχωρήσεις.
Μόνο έτσι αξίζει άλλωστε να ζεις. Μόνο για να προχωράς στο δικό σου μοναχικό μονοπάτι. Κάθε βήμα σε κάνει να ξεχνάς τον πόνο κι αν μπορέσεις απαλλάσσεσαι από αυτόν, προχωράς και τον αφήνεις πίσω σου. Συχνά όμως εγκλωβίζεσαι. Κάνεις κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο κι όλες οι πέτρες-πόνοι που νομίζεις ότι είχες ξεχάσει, βρίσκονται γύρω σου, η μια πάνω στην άλλη, σχηματίζοντας ένα κυκλικό τείχος που κάποτε σε παγιδεύει και κάποτε σε προστατεύει. Μπορεί και να το συνηθίσεις αυτό το τείχος. Να μην θέλεις να βγεις από εκεί. Να θες να μείνεις για πάντα προστατευμένος από τη συνήθεια των πόνων που με τον καιρό τους έχεις αντέξει, τους έχεις συνηθίσει. Κάθε τι καινούριο όμως, μπορεί να μεταμορφωθεί σ’ έναν καινούριο πόνο που φοβάσαι ότι μπορεί και να μην τον αντέξεις. Δεν ξέρεις αν θα αντέξεις να ξαναπονέσεις.
Μιλούσε ήρεμα αν και η φωνή του έτρεμε λιγάκι.
- Ο φόβος να μην ξαναπονέσεις σε μεταμορφώνει. Σε κάνει σκληρό και πολύ συχνά άδικο.
Απόσπασμα από το βιβλίο μου Ονειροφύλακες.
