Γιατί άραγε να ανοίξω κι εγώ ένα blog; Μόνο και μόνο επειδή μπορώ; Η λογική αυτή δεν μου ταίριαζε. Προτιμούσα να διαβάζω blogs, ως φιλαναγνώστις τι μεγαλύτη ηδονή από αυτή θα μπορούσα να βρω άλλωστε; Και προτιμούσα να μαστορεύω, ως μαστοράντζα, τα μυθιστορήματά μου, τα θεατρικά μου έργα κλπ. Εδώ και κάποιο καιρό τα πράγματα άλλαξαν πολύ και για μένα... έχω την ανάγκη να μιλάω, αλλιώς θα "σκάσω". Δεν αρκούμαι πια μόνο στη συγγραφή των "έντεχνων", ας τα ονομάσω έτσι, κειμένων μου - έχω την ανάγκη ενός πιο άμεσου γραπτού λόγου και μιας πιο άμεσης γραπτής επικοινωνίας. Κι επίσης μιας έμπρακτης δράσης.
Κι έτσι να' μαι κι εγώ στην μπλογκόσφαιρα.
Επειδή μεγαλώνοντας κατάλαβα πως όλα όσα ζούμε σημαίνουν ανάλογα με το πόσο εμείς τους επιτρέπουμε και θέλουμε να σημαίνουν...
Επειδή τα λόγια μα(ά)ς ταξιδεύουν - και η ομορφιά κι η ουσία του ταξιδιού, ανέκαθεν για μένα, βρίσκεται στο να γνωρίζεις νέους τόπους και νέους ανθρώπους δηλαδή άγνωστους ως τη δεδομένη στιγμή - ακόμη κι αν αυτό συχνά "φοβίζει".
Επειδή στην καθημερινότητά μου συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να ουρλιάζω και συνειδητοποιώντας την ανημποριά μου, συχνά σωπαίνω...
Επειδή ως βάλσαμο υπάρχει η συγγραφή, ελπίζοντας πως μ' αυτό τον τρόπο η ανημποριά μου να μετουσιώνεται σε δράση...
Καλώς σας βρίσκω, λοιπόν.
